مثل باد دارند می‌گذرند. روزهای عمرمان را می‌گویم. وقتی بچه بودم و پدرم می‌گفت عمر مثل برق می‌گذرد باورم نمی‌شد که رسیدن به بیست، سی و چهل‌سالگی را به این سرعت ببینم. در این مدت کوتاه تنها لحظه‌هایی که با شادی و رضایت طی‌شدند را زندگی کردیم. و باقی را مفت مفت ریختیم دور. هر چند  رنج ‌ها و غم‌ها ما را قوی‌تر ساختند اما شاید اگر آگاهی بیشتری نسبت به نحوه شاد بودن و عوامل موثر در ایجاد آن  داشتیم،راحت‌تر از چالش‌ها و شرایط سخت عبور می‌کردیم.

 

بارها شنیدیم که گفته‌اند، پیاده‌روی زیر نور آفتاب روشی برای درمان افسردگی است. یا ورزش‌کردن منجر به بهتر شدن احساس شخص می‌شود یا صحبت‌کردن با یک دوست، نگهداری از حیوانات و کارهایی از این قبیل را برای تغییر درجه احساسی و بهتر‌شدن حس و حال خود و دیگران تجویز کرده‌ایم و کرده‌اند.

 

اما اگر بدانیم که هر یک از این تغییرات زیر سر چند ماده شیمیایی انتقال‌دهنده پیام عصبی یا همان هورمون‌ها هستند درک اثرات معجزه‌آسای این رفتارها برایمان آسانتر می‌شود.همچنین امکان تبدیل‌شدن آنها به عادت در ما با علم به نحوه اثرشان قوت می‌یابد.

 

دوپامین

 

به هورمون لذت و پاداش معروف است. به محض این که کاری را درست انجام می‌دهیم بخصوص اگر تشویق شویم و پاداش دریافت کنیم، از مغز ترشح می‌شود و حالمان را بهتر می‌کند. علاوه بر سرخوشی و خوش‌کیف کردنمان مغز را هوشیار نگه می‌دارد. قدرت حافظه و یادگیری را بیشتر می‌کند. هر کاری که احساس رضایت در ما ایجاد کند منجر به ترشح این هورمون می‌شود. گوش‌دادن به موسیقی مورد علاقه، لذت‌بردن از صحبت‌های یک دوست، خواندن کتاب مورد علاقه، نواختن موسیقی، تمام کدن دوخت کوبلن، احساس رضایت از تمیز‌کردن کمد، گرفتن نمره خوب، خوشحالی پس از کمک‌کردن به دیگری و … ترشح این هورمون را بیشتر می‌کنند.

 

همچنین خوردن غذاهای حاوی پروتئین، موز، آنتی‌اکسیدان‌ها و نیز نور خورشید باعث افزایش ترشح این هورمون از سیستم عصبیمان می‌شوند.

پس تا آنجا که می‌شود کارهای نیمه تمام کوچکی را که مدتهاست کنار‌گذاشتیم را به سرانجام برسانیم. با دوستانمان وقت بگذرانیم البته نه با فردی که کارش نالیدن و گله و شکایت از زمین و زمان است. پرده‌ها را کنار بزنیم. موسیقی خوب گوش بدهیم و اگر مقدور بود موز بخوریم.

 

اکسی‌توسین

 

ملقب به هورمون عشق است. پس از تماس فیزیکی با افراد مورد علاقه ترشح می‌شود. نوازش فرزند، شیر‌دادن به نوزاد، لمس دست یک دوست، نوازش حیوانات، رابطه جنسی و گفتگو و ارتباط مستقیم با افرادخانواده و دوستان و در کل تعاملات مطلوب اجتماعی و عشق‌ورزیدن به دیگران، ترشح هورمون عشق را بیشتر می‌کنند.

 

سروتونین

 

به هورمون تثبیت‌کننده خلق و خو مشهور است. ورزش و پیاده‌روی دو عامل موثر در آزادسازی این هورمون از مغز هستند. ترشح این هورمون موجب شادی می‌شود. به همین دلیل هم همیشه بعد از ورزش‌کردن، پیاده‌روی و رقصیدن حالمان بهتر می‌شود. میزان کافی این هورمون باعث خواب بهتر و در نتیجه خوش‌خلقی و قدرت درک‌ و شناخت بهتر می‌شود. از طرفی خواب کافی ترشح سروتونین را بالاتر می‌برد. می‌بینید که چطور علت و معلول اثر مستقیمی بر روی یکدیگر می‌گذارند. تنبلی و نشستن زیاد سروتونین را کم می‌کند. از طرفی خواب کم موجب کاهش این هورمون می‌شود. پس خواب کافی و ورزش دو عامل مهم در کیفیت خلق و خوی ما هستند. از طرفی خوردن مواد غذایی حاوی ویتامین‌های گروه ب و مواد خوراکی مثل تخم مرغ ، غلات، سویا، شیر و اسفناج نیز می‌توانند به افزایش ترشح این هورمون کمک کنند.

اندروفین

 

به آن هورمون ضد درد می‌گویند. علاوه بر خاصیت ضد دردی این هورمون شادی‌آور هم هست. چرا که با کاهش استرس و دردهای فیزیکی جسم و ذهنمان را آرام می‌کند. از مهمترین عوامل موثر در آزادسازی این هورمون در مغز  ورزش‌کردن و تعریق بشمار می‌روند. به همین خاطر حمام‌ بخار و سونا حالمان را بهتر می‌کنند. اما برای افزایش ترشح این هورمون می‌توان از فلفل استفاده کرد. قطعا شما هم مثل من معتقد هستید هندی‌ها انسانهای بسیار شادی هستند. من که متقاعد شدم فلفل و هوای شرجی این کشور نفش مهمی در  شادی و سرخوشی‌شان داشته است.